Ses, Dem ve Gam

Ses;

“gam çekme vaktin oğlu

sabret ki açılsın perdeler.”

Dem;

bir alem ki,

okumakla bilinmez,

bir yol ki,

yürümekle gidilmez,

bir sır ki,

söylemekle dile gelmez,

yoktur Elif Ba’sı,

anlatsan dilin dönmez…

Gam;

sustum

tüm bildiklerimi,

yuttum

en acı zehri,

konuşsam Fuzuli

haykırsam Baki,

meğer bu kubbe

benden bile malayani…

Ne kulu şiirdir sana yazılan, ne kutulu gamdır hazan geceleri kuytularda yaşanan...